ဟိုး....တခါတုန်းက ရွာတရွာမှာ တောထဲက သစ်မွှေးရှာတဲ့အလုပ်နဲ့ အသက်မွေးသူ တစ်
ယောက် ရှိတယ်။ ရွာကနေ တနေ့ခရီးနှင်ပါမှ တောနက်ထဲက စခန်းချတဲ့နေရာကို ရောက်မှာ။
သစ်မွှေးဆိုတာမျိုးကလဲ ကံစပ်ပါမှ အနဲအကျဉ်းလောက် ရမယ့် အရာမျိုးဆိုတော့ တောထဲမှာ
တပါတ်ဆယ်ရက်လှည့်ရှာရတာမျိုးလေ။
တနေ့ နံနက်စောစောမှာ သူ့ဇနီးပြင်ဆင်ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ကျောပိုးပလိုင်းကြီးပိုးပြီး သစ်
မွှေးရှာဖို့ အိမ်က ထွက်ခဲ့တယ် ။ မနက်စာထမင်းဟင်းနဲ့ ဆယ်ရက်စာရိက္ခာ ထည့်ပေးလိုက်
တယ်လို့တော့ ပြောတာဘဲ။ ခါတိုင်းလဲ
ဆန်ကို ပုဆိုးပိုင်းလေးနဲ့ထုပ်၊ငရုပ်၊ကြက်သွန်၊ဆီ၊ဆားကို ချက်ပြုတ်စရာ ဒန်အိုး(၂ )လုံးနဲ့တကွ
ထည့်ပေးနေကျပါဘဲ။ နေထန်းတဖြားဆွမ်းခံပြန်ချိန်လောက်လမ်းတ၀က်မှာခဏနားပြီး ထမင်း
ထုပ်ဖြေစားခဲ့ရတယ် ။ ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ဟင်းကများတော့ ညနေစာအတွက် တ၀က်ချန်စား
လိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ စခန်းချမြဲဖြစ်တဲ့ တောနက်ထဲ စမ်းချောင်းနံဘေးက သစ်ပင်ကြီးအောက်ကို
ညနေအတော်စောင်းမှ ရောက်တယ် ။ တောနက်ကြီးထဲမှာ သားကောင်ကြီးတွေရဲ့ အန္တရာယ်ရှိ
တာဖြစ်တော့ ညစာအမြန်ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး သစ်ပင်ကြီးရဲ့အပေါ်မှာလုပ်ထားတဲ့လင့်စင်
မှာတက်အိပ်မှဖြစ်မှာ။
ဒါနဲ့ချက်ချင်းမီးမွှေး၊ ဆန်ထုပ်ကိုထုတ်၊ဒန်အိုးထုတ်လိုက်တော့...။ သူ သေချင်စော်နံသွား
တယ်ဗျ။ပလိုင်းကြီးထဲမှာ ဒန်အိုးတွေမပါ။ ဇနီးဖြစ်သူ မေ့ပြီးထည့်မပေးလိုက်ပြီဘဲ။ကဲ…ညီငယ်၊
ညီမငယ်တို့ရေ ဘယ်လိုလုပ်ကြမတုန်းဗျ ။ချက်စရာအိုးမရှိရင်တောထဲမှာနေလို့မဖြစ်တော့ဘူး။
အိမ်ပြန်ရုံဘဲ ရှိတော့တာပါ့ ။ ဂွကျတာက မိုးချူပ်သွားမယ်လေ။ ပြန်လို့မဖြစ်ဘူး ။ ဒီတညတော့
ဖြစ်သလို အောင့်အီး သည်းခံနေပြီး မနက်ဖြန်ကတော့
မဖြစ်မနေပြန်ရမှာဘဲ။ ချက်ပြုတ်စရာအိုးမရှိလို့မှ မဖြစ်ဘဲကိုး။ တနေကုန်လမ်းလျှောက်ပြီး လာ
ခဲ့ရတာ ၀မ်းထဲကလည်း တဂျူတ်ဂျူတ်နဲ့ရယ် ။ လင့်စင်ပေါ် ဒီတိုင်းမိုးလင်းဘို့မလွယ် ။ မိုးလင်း
သွားပြီးလို့အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတော့လည်း တနေ့တာလုံး ခရီးနှင်ရမယ့်အရေးမှာ တွေးကောင်းစရာ
ကလည်း တစက်ကယ်မှမရှိ။ ဆန်ထုပ်ကလေးကြည့်လိုက်၊ မွှေးထားတဲ့ မီးဖိုလေးကြည့်လိုက်၊
တသွင်သွင်လေးစီးနေတဲ့ စမ်းရေကြည်လေးကို ကြည့်လိုက်နဲ့။ အင်း…..မကြာခင် မိုးချူပ်တော့
မယ်။ လင့်စင်ပေါ်ဘဲ ဆာဆာနဲ့တက်ကွေးပြီး အိပ်လိုက်ရကောင်းမလား ။ ဆန်ကိုရေစိမ်ပြီး
၀ါးလိုက်ရရင် ကောင်းမလား။ ဗိုက်ထဲဝင်သွားဘို့၊၀မ်းဝဘို့အဓိကဘဲ။ အင်း...ဆန်ကိုရေစိမ်ပြီး..
...ဆန်ကိုရေစိမ်ပြီး..။
ဇဝေဇ၀ါနဲ့သူ့မျက်နှာဟာ ချက်ချင်းဝင်းပသွားတယ်။ ဒါဆိုရင် ထမင်းကိစ္စ သူအဖြေရသွား
တယ်လို့ ခန့်မှန်းမိလောက်မယ် ထင်ပါရဲ့။သူချက်ချင်းထပြီး တောငှက်ပျော(၄-၅)ရွက်ခူးပြီး မြေ
ပေါ်ခင်းလိုက်တယ်။နောက် ဆန်ထုပ်ထဲရှိသမျှဆန်တွေကို အဲဒီအပေါ်သွန်ချလိုက်တယ်။ပြီးရင်
နှစ်နပ်ချက်စာဆန်ကို ပုဆိုးပိုင်းနဲ့ချူပ်ထားတဲ့ဆန်အိတ်ထဲပြန်ထည့်ပြီး စမ်းရေထဲ ခဏစိမ်ထား
လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆန်ထုပ်
မြုပ်ရုံမြေကျင်းကလေးတူးပြီး ဆန်အိတ်ကိုထည့်လိုက်တယ်။ နောက် မြေပြန်ဖို့လိုက်တယ်။ အ
ပေါ်က သစ်ရွက်ခြောက်တွေ၊သစ်ကိုင်းခြောက်တွေ မပြတ်ထည့်ပြီး မီးရှို့တယ်။သိပ်မကြာပါဘူး
ဆန်နံ့လေး သင်းလာတယ်။ ဒီတော့မှ အပေါ်ကမီးတွေကို သူဖယ်ရှားလိုက်တယ်။ ခဏကြာအ
အေးခံထားပြီး မြေကြီးကို ယက်ထုတ်ဖယ်ရှားလိုက်တော့ မတူးမခြစ်ဘဲ အနံ့သင်းသင်းနဲ့ထမင်း
ကို သူတွေ့လိုက်ရပါပြီ။စိတ်အေးပြီ မနက်က ချန်ထားတဲ့ဟင်းနဲ့ မြိန်မြိန် စားပါလေတော့တယ်။
ကင်းထောက်လူငယ်အဖွဲ့တွေကို ပြန်အသက်သွင်းနေတဲ့ခုလိုကာလမျိူးမှာ တောတွင်းစ
ခန်းချမယ့် လူငယ်မောင်မယ်တွေ ဒီနည်းကလေးသိထားရင် ပိုကောင်းမလားလို့ပါ ။ အပေါ်က
သစ်မွှေးရှာတဲ့သူတော့ နောက်နေ့မနက်မှာ ရွာကို ပြန်ခဲ့လိုက်ရတယ် ။ နောက်နောင် အခေါက်
တွေမှာ သူဟာ ထမင်းချက်တဲ့အိုးတစ်လုံး လျော့ယူပြီး တောထဲဝင်တဲ့အကျင့်ရသွားလေရဲ့။ အိုး
နဲ့ချက်တာထက် ကောင်းတဲ့နည်းကို သူရသွားလို့ပေါ့ နော်။
No comments:
Post a Comment